U stuurt aangetekende post (en betaalt daarvoor een aanzienlijk bedrag bovenop de frankeerkosten) omdat u zeker wilt zijn dat de geadresseerde dit ontvangt. Internationaal is derhalve het voorschrift dat er voor zulke zendingen een handtekening voor ontvangst van de geadresseerde wordt gevraagd door de postbode of de pakkettenbezorger. De verzender kan altijd navraag doen en daarmee bevestigd te krijgen dat de geadresseerde (of een volwassen huisgenoot) de zending heeft ontvangen. Op papier klopt dit dus wel, maar menig bezorgen van PostNL lapt de regels aan haar of zijn laars en stopt het aangetekende stuk ‘gewoon’ in de brievenbus en tekent zelf hiervoor. Een verwerpelijke zaak en bovendien betaalt de verzender dus veel geld voor een service die niet verleend wordt.
De vraag is of de huidige generatie PostNL bezorgers goede instructies krijgt en ook begrijpt waar het over gaat. Zo is er voor een aangetekende AR (Avis de réception) zending 2x een handtekening nodig: ook een op de AR kaart die teruggezonden wordt naar de geadresseerde en, uiteraard, wordt dit extra berekend aan de afzender. Ook deze zendingen kunt u op uw mat aantreffen, zonder ervoor getekend te hebben!
In de ‘goede oude PTT-tijd’, toen een postbode nog ambtenaar was en een ambtseed afgelegd had, was er een instructieboekje voor de bezorger van maar liefst 82 pagina’s. Dit exemplaar dateert uit 1997. Er is geen misverstand over hoe te handelen met aangetekende post. Zie kader:
